Demek “umutsuzluk” ölüler için?

“Yaşayanlar için umut her zaman vardır. Umutsuzluk, ölüler içindir.” diye bir alıntı yaptılar geçen gün. Dedim “Zaten yaşadığımı ne zaman beyan ettim?”. Umut hayata pembe bakabilenler için hoş bir şey. İnsanın kendini kandırmasından öte bir şey değil. İnsanlar kandırılmayı o kadar çekici buluyor ki onlara mutluluk veren bir uyuşturucuya dönüştürmüşler bunu. Unutmamaları gerek sadece bağımlılık değil, bir intihar, yavaş bir ölümdür bu.

Ama umutsuzluk öyle mi? İnsan kendini kandırmaz ben gerçeği görüyorum biliyorum sizler gibi pembe yalanlarla mutlu bir hayat yaşayamam demenin olgunluğunu taşır evvela. Bir üst basamaktır büyük bir erdemdir umutsuzluk. Bir benimseyiş bir kabullenme bir sahipleniş destanıdır umutsuzluk.

Hayatınızı böyle psikolojik uyuşturuculara bağımlı hale getirmeyin. Gerçekleri görün bilin, dokunun. Olgunluğun bir üst evresine ulaşın, çünkü umutlar, umutlanmak kolaydır. Siz zor olanı seçin, bırakın ölü desinler, bırakın kapalı görsünler sizi. Her an ölümü hevesle, aşkla beklediğinizin farkına varsınlar. Varsınlar ki herkesin korktuğu ölümün sizin için bir sevda olduğunu idrak etsinler.

Sahiden böyle bir dünya da neyin umudu? Böyle bir polyannacılık size ne kazandırıyor? Çevrenize bakın, çevreye bakın, mahallenize, caddenize, sokaklarınıza bakın. Her yer, her şey böylesine acı doluyken neyin umudunu taşıyorsunuz ve nasıl taşıyorsunuz. Bunca yalan bunca sahtekarlık bunca dalavere dünyada hüküm sürerken hangi umudunuzun size güzel bir yaşam getirmesini umuyorsunuz?

Özünüze dönüp bazı şeyleri kabullenmenin, pembeleşmiş hayat çerçevenizin farklı renklere de açılmasını sağlamanın olmayacak hayat bilim kurgularına bel bağlamanın size zarardan başka bişey getirmeyeceğinizi anlamanın vakti geldi. Bunu ne kadar erken fark ederseniz hayattan o kadar erken nefret etmeye başlarsınız.

İlla umut mu istiyorsunuz? Tek umudunuz ölüm olsun.