Günümüzde Çıkarcılık

İnsanların “dostum”  diye sarıldıkları insanları iyi tanıması gerekiyor.Öyle ki uğrunda herşeyi yaptığın karşılık beklemeden her işine koştuğun sadece yüzü gülsün diye herşeye katlandığın insanlar günü geliyor senin ufak bir ricanı bile geri çevirebiliyor.Bahaneler uyduruyor ve başından savmaya çalışıyor.İşte insanların en çokta ağırına giden nokta bu oluyor.Senin uğrunda yapmadığın şey kalan insan ufak bir ricanı geri çevirince açıkcası insan kendini enayi gibi hissediyor.Ben bu adamı yanlış mı tanıdım da bu kadar insanlık ettim diyor elbette.

Günümüz oldukça değişik bir çağ.İnsanları anlamak gerçekten gün geçtikçe zorlaşıyor.İnsanlar nelere kızar nelere kırılır diye düşünmeden hareket edemiyorsun.Her attığın adımda tedirginlik yaşıyorsun.Ya yanlış bir şey söylersem ya yanlış bir şey yaparsam diye korkmuyor değil insanlar.İnsanlar dostum dedikleri kişinin yanında rahat olmalı rahat davranmalı aslında.Ama gerçekten “dost” olan birisinin yanında.

Dostluk kavramının nerdeyse bittiği bir çağda olmak insanın diğer insanlara karşı güvenlerinin sarsılmasında rol oynuyor elbette.Durum böyle olunca da insanlar birbirlerine sürekli tedirgin davranıyor ve hatta bazen korkuyor.Demem o ki allah herkesin karşına gerçekten güvenebileceği kardeşi gibi sevebileceği dostları çıkartsın.Çünkü arkadaşları insanların hayata tutunmalarının bir farklı yöntemidir.Dostsuz insan ağaçsız ormana benzer.Hiç bir ağaç kendi başına orman sıfatını alamaz..Gür yağmur ormanlarınıza ihtiyacınız yok, birbirlerinizin gölgelerinden yararlanabileceğiniz 2 tane ağaç olmanız yeterli (: Bilmiyorum doğru bir örnek verdim mi (: Birazda karıştı ama dostlukta önemli olan insanın çok dostu olması değil, gerçek has bir tane dostu olmasıdır.Bu insan için yeter de artar bile..