Hangi dua?

Ölemedik ama,
Her geçen günü ölüme yaklaşma umuduyla sevdik.
Her ne umudumuz var ise, düşlerde kaldı diye belki;
Olmadı, o da olmadı.
Çok istiyoruz diye, umut(!) ettik diye ab-ı hayat içirdiler sanki.
İmkansızı başardık.

Bahar dedik düşledik..
Kışta kaldık?
Çöl dedik yürüdük..
Buzlar değdi ayağımıza?
Rüya dedik sabrettik..
Uykumuzdan olduk?
Zaman dedik büyüdük..
Çocukluğumuzdan olduk?

Ölüm dedik bekledik..
Ruhumuzdan mı olalım?

Hayret:
Olmuyor dedik, olmadı elhamdülillah.

Olmuyor, gitmiyor, gitmeyecek.
Kaybedecek son şeyimizi de biz kaybetmeyelim zorla alsınlar dedik, ne alan var ne isteyen.

Yahu biz inandık, inandıkça kaybettik.
İnanç hiçbir şeymiş.
Dualar boşaymış.

Biz imtihanlarda ki çabalayan çocuklar,
İmtihanlara tabi tutulmadan yükselen çocukları izledik imrenerek.

Biz tükenişlerin son demindeyiz.
Biz yok olan inançlarız.
Biz hiç gülemeyecek yüzleriz.

Zaten dedim ya zamanında:

“Ne bahar gelir,
Ne de yeşerir çiçekler.
Kışta kalmış ömürler.
Çabalasan neye değer?”

Anladık, bize en çok ölümler yakışır.