İzleyen Göz

BÖLÜM 1

Işık adına seçilen her şey çocuksu gülüşlerde uya­nan ve kuşların meleksi kanatlarında yeller ülkesine doğru var olmuş bir sevgi demetinin kusursuz biçim­lenişiyle yeniden uyuyan ölünesi ölümsüz masalların maviye boyalı şarkılarıdır.

İZLEYEN GÖZ

Bir düş tadındadır kalbimde uyutup büyüttüğüm şu küçük masal.

Gecenin yıldız kalemleriyle şekiller çizdiği üstü açık gökyüzünden, siyaha örtünmüş toprağın serin yatağına bir âşık bağırışıyla düşmüş ak yüzlü ay. Gök kararmış. Yer parlak bir ışıkla aydınlanmış sonsuza yanan deniz fenerleri gibi. Güneş uykudaymış henüz. Ilık ve yalnız bir uykuda. Yeşille maviyi emmiş bir ne­hir akarmış uzun vaha boyunca ıslak yelpazesinde yakamozlar biriktiren. Sonra onları boncuk boncuk yapıp, göğün oyuncu çocuklarına takdim eden. Gü­neş ve ay… İkisi de nehrin ayn yakasındaymış. Zama­nın eskiyle yeni arasında kalmış bu gizsel yerinde aşk büyüsünün kokuları duyulurmuş hep. Hüznün çana­ğında eriyen mutluluk gözyaşlarının şarkıları içilirmiş koruyucu melekler tarafından ve âşıklar birbirlerine seslenirlermiş ışık sandallarından, nehrin kenarında dipte oynaşan balıkları seyre dalmış küçük bir çocuk, kendisine doğru gülümseyerek yaklaşan pamuk yüz­lü ayı görünce sessiz bir kımıltı içinde sakin ve huzur­la kaydırmış bakışlarını parıldayan elbisesine. Ay, ya­şamın işlenişinde gözlerine yansıyan düşsel manza­ralar karşısında şaşırmamasını söyleyip büyülü bir ses tonuyla güneşe olan aşkını anlatmaya başlamış ona:

“Ben ışıklar prensesiyim. Göğün karanlık örtüsün­de görünen şu milyonlarca yıldızsa hiç kurumayıp orada öylece asılı duran gözyaşlarımdır benim. Aşkın hüzünler çoğaltan kuyusundayım. Durmadan, evet hiç durmadan akıyorum sonsuz boşlukta. Özlem ve kavuşamamak adına eriyorum her geçen gün biraz daha fazla. Işığımın gücü her ağlayışımda daha da azalıyor ve dünyayı karartıyor. Biliyorum bir gün yok olacağım şu beyaz gelinliğimin içinde. Düşsel bir aş­kı düşsel olmayan bir sonla noktalayacağını. Yazgı­mın sınırlarına taşamam. Bana yaşamam için hayat veren Tanrı’ya hiçbir şey söyleyemem ve ona karşı gelemem çektiğim acılar adına…”

Bir an sustu… Bekledi… Bekledi ve kaldığı yerden devam etti konuşmasına:

“Aşk insana sonsuz mutluluklar yanında sonsuz acılar da verir. Çaresiz kabul ediyorum kalbimin hü­zünlü bahçesinde yaşadıklarımı ve yaşatılacak olanı. Sessizlimin dikensi diliyle kanayacak bedenim; ru­humdaki ışık küçülüp sönene kadar. Karanlığın kuyu­sunda siyah gözlerle bakacağım dünyaya ve sevgili bana olan aşkından günden güne kaybedecek ateşi­nin gücünü akıttığı gözyaşlarıyla. O da küçülüp söne­cek ve mavi dünya sonsuz ölümcül bir uykuya çeki­lecek benim yüzümden. Tanrı böyle bir hüzün yaşa­mamamızı dilemişti bizden. Ama ruhlarımızda taşıdı­ğımız sevginin kutsal değerler kadar büyülü ve olağa­nüstü olduğunu görürse, yaşamlarımız ve gezegenini­zin geleceği adına yardım edeceğini söylemişti bana.” Yutkundu… Biraz bekledi ve sürdürdü konuşmasını: “Yine Tanrı, bu aşkın su kadar berrak ve bir bebek kalbi kadar tertemiz olduğunu onaylarsa eğer, sevgi­nin karşılığını tam olarak almış olacağız ve bağışlan­mış kalplerimizle güzel bebekler vereceğiz dünyaya ve insanoğluna.”

nehrin bütün balıkları bembeyaz bir ışık boyasına bürünmüş, serin suyun dışına çıkarmışlar başlarını ve bu hüzünlü hikâyeyi dinliyorlarmış sessizce. Onla­rın da minik kalplerinde bir umut ışığı yanıp duruyor­muş aşkın lirik ve kuşatan sıcaklığı karşısında…

Küçük çocuk oturduğu yerden hafif hafif doğrula­rak ellerini pamuk yüzlü ayın ağlayan gözlerine do­kundurmuş. Avuçlarında toplamış onları. Dudakları­na götürüp içmiş… İçmiş… İçmiş. Onun parlayan ışı­ğı ve hüzünlü gözyaşları ona büyülü bir güç vermiş, nehrin içine doğru ilerleyip derin sularına bırakmış kendini. Yüzmüş. Balıkların kıvraklığı kadar çevik ve hızlı. Karşı kıyıya çıkmış. Orada kendisini karşılaya­

II

cak olan başak yüzlü güneşi görebiliyormuş. Gökyü­zünün masmavi soyut denizinde sapsan heybetli bir heykel gibi duran güneş, kızgın ateşini bağrına basıp yeryüzüne inmiş. Nehrin bir yakası gece diğer yaka­sıysa gündüzmüş. Küçük çocuk gecenin serin kolla­rından gündüzün sıcak yatağına geçtiğinde, gözlerin­de büyüyen sevgi dolu bakışlara özlemiyle yanıp tu­tuştuğu aşkını anlatmış başak yüzlü güneş:

“Var olduğum ilk günden beri yorulup uykuya çe­kildiğim geceler boyunca, göğün karanlık derisini ay­dınlatan pamuk yüzlü aya âşık olarak yaşadım ve ha­lende yaşıyorum. Özlemim kaynayan ateş kuyuların­da darmadağın olup yanıp kavrulurken, hep onun se­rin dudaklarından bir kez olsun öpmek istedim. Ona sarılıp koynunda uyumayı ve düşlere dalmayı düşle­dim. O düşlerin gizli yatağında birbiri içinde kaybolur* casına sevişmek istedim onunla. Ateşimin gücü tü­kendi gitgide. Gözlerimden kopan hüznün ateş ku­şanmış gözyaşları, bedenimi eritip zayıf düşürmeye başladılar. Küçüldüm. her geçen gün daha çok küçü- lüp kendi içine kapanan bir varlığa dönüştüm. Aşk adına çektiğim bütün acılar, biliyorum ki beni özlemi­min uzağında tutacak hep ve sonsuz ölmelerin batak­lığında uyutacak. Ve yine biliyorum ki pamuk yüzlü aya yaklaşsam yanacak dudakları onu öperken. Tutu­şacak dantela saçları onları okşarken. Çıplak bedeni kavrulacak ellerimin her değişinde. Nafile… Nafile, bu illet acının kalbimde açtığı yaralara kucak vermek ve kan oturmuş gözlerimden hüzün dikenlerini kesip yok etmek. Nafile ömrümün yolsuz ve susuz sancıla­rı arasında kaybolmak istiyorum artık, ruhumun de­rinliklerine doğru uykusuz ve uyaksız dizilişlerle.”